De mooiste dag van je leven bestaat niet

Ik zeg het maar even. Er zijn best dagen met een gouden randje, maar pas op het eind van je leven kun je echt iets zinnigs zeggen over de mooiste dag. En zelfs dán weet je niet of morgen misschien toch nog mooier wordt…

Mensen associëren ‘de mooiste dag van je leven’ meestal met de huwelijksdag. Iedereen trouwt op zijn eigen manier, van gratis op maandagmorgen tot heel uitgebreid met een dagprogramma en een feestelijk diner voor honderd gasten. Als bezegeling van een relatie met drie kinderen of omdat je je langdurige homoseksuele relatie ook een keer wilt vieren en bestendigen. Sommige mensen maken zich er erg druk om, al maanden van tevoren. Dan roepen mijn man en ik vaak: ‘Het gaat om het ‘Ja’ zeggen!’ De rest is versiering, voor de leuk…

Onze trouwdag was dan ook niet zo georganiseerd. Lief en ik besloten op een goede zondagmorgen dat we samen kinderen wilden. Ik zei: ‘Ik hou van je!’. Hij vroeg: ‘Hoevéél hou je van me?’ en ik antwoordde: ‘Héél veel!’. Waarop hij zei: ‘Misschien is het dan tijd om eens met de pil te stoppen.’ Ik kon hem wel zoenen, en dat deed ik ook, want ik wilde al heel lang heel graag kinderen.

Trouwen leek ons gewoon wel handig. In die tijd was erkenning en alles rondom een kind juridisch regelen het makkelijkst te organiseren met een huwelijk. We dachten ruim op tijd te zijn, maar mijn geboorteakte moest uit Venezuela komen. Die moest worden aangevraagd via Buitenlandse Zaken en dat duurde zeven maanden. Toen de handgetypte akte vol zegels en stempels arriveerde, was ik al lang en breed zwanger.

Op een redelijk zonnige dag in februari trouwden we. Lief is niet zo’n pakkenman, en ik hield niet zo van witte jurken. Hij trouwde dan ook in spijkerbroek, en ik in een zwarte positiejurk met prominente buik. Zijn studenten strak in het pak, mijn beste vriendin en zijn zusje als getuigen. We zeiden ‘Ja’. Op het moment suprème kreeg ik een ferme por van zoonlief in mijn buik, ter aanmoediging. En toen was het feest. Met iedereen die was uitgenodigd. En nog steeds is het in herinnering een dag met een gouden randje.

Vandaag las ik een prachtig interview met een hoogbejaard stel, Christine en Hubert. 57 Jaar samen, in Canada gewoond en later naar Australië geëmigreerd, met drie kleine kinderen, van wie de middelste gehandicapt is. Christine zegt: ‘I always think if you’re happy, you’ve got to make the bad things work out as well.’ Verderop in het interview zegt ze: ‘Sommige paren geven het te snel op. … Ze denken dat ze geen onenigheid mogen hebben. Ik denk dat dat niet de goede manier is om er tegenaan te kijken. Ook al ben je getrouwd, je bent twee verschillende mensen met twee verschillende achtergronden, twee verschillende gedachtenwerelden.’ Inmiddels heeft Hubert Alzheimer, maar nog steeds spat de genegenheid van de foto bij het interview, dat je hier kunt vinden: http://theargus.net.au/feature/love-can-endure-all-but-not-without

Wat ik mooi vind in dit interview is de eerlijkheid, over een leven en een relatie die niet altijd op rolletjes liepen. Het is een verhaal van respect, doorzettingsvermogen, heel hard werken. Of je nou trouwt of niet, voor mij is een relatie aangaan vooral een kwestie van ‘Ja’ zeggen. Ook als het tegenzit, juist dán. Steeds opnieuw ‘Ja’ zeggen, omdat je er samen uit wilt komen.

Lief en ik zijn inmiddels 22 jaar samen. We zijn hele verschillende mensen en denken en voelen wezenlijk anders over soms hele fundamentele dingen. We hebben het meermaals bijna-niet-meer-te-verdragen zo slecht gehad samen. We doen beslist nog steeds domme en onhandige dingen. We doen ons best om volwassen onze gevoelens en gedachten met elkaar te delen. Soms lukt dat maar matig. We grappen vaak dat we nog samen zijn door een combinatie van grote liefde en blinde halsstarrigheid. Dat we van elkaar houden, en dat we ooit ‘ja’ gezegd hebben, dat helpt ook een beetje : )