Wanneer besluit je dat het tijd is om hulp te zoeken? Als je het samen niet meer fijn hebt en het jullie niet lukt om het beter te maken!
Doormodderen…
Ik las laatst dat stellen gemiddeld zes jaar relatieproblemen hebben voor ze in therapie gaan. Vooral stellen met kinderen hebben de neiging om door te modderen. Ze denken in de drukte van alledag dat het nog wel meevalt. Ze schamen zich voor hun problemen. Of ze hebben ééns in de zoveel tijd een uitbarsting die de lucht klaart, waarna ze weer een poosje verder kunnen. Een paar jaar later komen ze tot de conclusie dat ze nog steeds dezelfde, onopgeloste issues tegenkomen. En tegen die tijd hebben ze een bak met oud zeer vergaard, terwijl het vertrouwen dat het ooit nog goed komt tot een minimum is gedaald. Het is doodzonde, wat mij betreft. En ik weet er alles van…
Hoe het bij ons ging
Toen zoonlief nog een lief dreumesje was, lag mijn lijf aan gort. Ik kon niet meer werken, had de hele dag pijn en niets hielp. ’s Morgens om een uur of tien keken we, samen liggend op de bank, naar de Teletubbies, toen razend populair. En werkelijk, het was het hoogtepunt van mijn dag.
Een poosje later woonden we op Curaçao. Zon, een huis zonder trappen, veel huishoudelijke hulp, het was nét vol te houden. Het leven met klein kind viel behoorlijk tegen. Een tweede was niet meer aan de orde. Ik had altijd pijn, of méér pijn. Meer smaken waren er niet. Onze relatie leed daar natuurlijk stevig onder. We waren elkaar aardig kwijt geraakt. Manlief handelde plichtsgetrouw alle praktische zaken af en sloot zich steeds meer in zichzelf op. Ik probeerde zo goed en zo kwaad als het ging overeind te blijven en een beetje vriendelijk bovendien. En intussen waren we uitgepraat.
Eerder vreeën we de afstand tussen ons nog wel eens weg, maar mijn zin was inmiddels verdampt. Ik vond er geen lol meer aan, aan alles. In mijn hoofd vroeg een Teletubby-stemmetje: ‘Tijd om dág te zeggen?’.
We gingen op zoek naar een therapeut. Van een collega kreeg ik het adres van ongeveer de enige relatietherapeut op het eiland. We kletsten er beleefd wat over onze gezinnen van herkomst, maar na twee sessies gooiden we de handdoek in de ring. Deze dame leek niet te begrijpen waar wij tegenaan liepen. Dat was toch wel het minste, vonden wij. We modderden dus gewoon verder.
Je verlangens in de koelkast
Dat zie ik stellen heel vaak doen. Als de storm na de eerste grote crisis weer is gaan liggen, blijk je best gewoon verder te kunnen. Je spreekt jezelf nog maar eens toe dat je niet álles kunt hebben, en begraaft wat van je verlangens. En voor je het weet, zitten de kinderen in de puberteit.
En dan, als je weer wat tijd voor jezelf krijgt, vraag je je ineens af: ‘Is dit het nou? Hoe moet dat met ons, als de kinderen de deur uit zijn?’. Vaak komt er juist in deze periode een leuke ander in beeld. Iemand die je wél waardeert. Met wie je wél kunt praten, met wie alles vanzelf lijkt te gaan. Misschien voel je voor het eerst in lang weer seksuele spanning. Halleluja, je lééft nog! Ja, ook hier weet ik alles van : )
En omdat je nog een berg begraven verlangens had, die hier zomaar eens in vervulling zouden kunnen gaan, is inruilen wel érg aantrekkelijk. Dit is het moment waarop veel relaties stranden.
Met manlief en mij is het goed gekomen, al hebben we te lang gewacht met hulp zoeken. Gelukkig híelp die wel!
Tijd voor therapie?
Relevante signalen dat het tijd is om actie te ondernemen:
- Als je niet meer blij bent om de ander te zien, al een poosje
- Als je niet meer deelt wat je bezig houdt; de grote en ook de kleine, dagelijkse dingen
- Als je al lang niet meer vrijt en daaronder lijdt
- Als je de ander niet meer mist als die een paar dagen weg is
- En vooral: als het je niet lukt om het beter te maken terwijl je het niet fijn meer hebt, samen
Dat laatste is geen schande. Het overkomt iedereen, zou ik haast zeggen.
Mocht je willen kijken of ik iets voor jullie kan betekenen: neem contact op. Ik ben ruimhartig, ik kijk nergens van op en ik heb verstand van relaties. Kennismaken is gratis.
Recente reacties