Sprookjes

Mevrouw L&L gelooft niet zo in sprookjes. En al helemaal niet in sprookjeshuwelijken. Harry en Meghan gingen trouwen. So far spant Elisabeth de kroon (pun intended) met een standvastig huwelijk. Dat het niet allemaal koek en ei was, zagen we in The Crown. De familie worstelt met de liefde.

Ik zat dus met een zekere scepsis op de bank. Luxaflex dicht, zodat ik de gezichtsuitdrukkingen goed kon zien. En mijns ondanks werd ik gegrepen. Door een insprirerende toespraak van Bisschop Curry. Door de spanning en de zachtheid op de gezichten van Harry en Meghan, en de blosjes van Harry na het jawoord. En door de schoonheid van de huwelijksbeloften, uitgesproken in een prachtig Engelse en zacht Amerikaanse tongval:

I Harry,

take you, Meghan

photograph by Alexi Lubomirski

to be my wife,

to have and to hold,

from this day forward,

for better, for worse,

for richer, for poorer,

in sickness and in health,

to love and to cherish,

till death us do part,

according to Gods Holy Law,

in the presence of God,

I make this vow. 

 

Harry, I give you this ring,

As a sign of our marriage,

With my body I honor you,

All that I am, I give to you,

And all that I have, I share with you,

Within the love of God,

Father, Son and Holy Spirit. 

Ik kan ze dromen, die beloften, maar als ik ze echt hoor, de intentie erachter voel, raakt het me telkens weer. De schoonheid van vorm en inhoud.

Goede tijden, slechte tijden, body and soul

Mij raakt de realiteitszin van de eerste belofte: Het leven is geen lolletje, dus vandaag is het prachtig en morgen kan het verkeren. Dan kun je geen kinderen krijgen, verlies je je werk, word je ziek. En morgen sta ik nog steeds naast je. Dan bescherm ik je, ik houd je veilig, dan sta ik voor je klaar. Dát zegt het.

En de schoonheid, de liefde, het respect van de gelofte voor wat de ring symboliseert: Ik eer je met mijn lichaam. Ik geef je mezelf, alles wat ik ben. En alles wat ik heb, deel ik met je. Zo is de liefde bedoeld, toch?

Zwaar weer

Dit gaat er mis als de liefde in zwaar weer verkeert: je worstelt ergens mee en deelt je zieleroerselen niet meer met je partner. Je twijfels, je woede, je wanhoop, je jaloezie, je angsten en triomfen. Jezelf. Je laat je niet meer helemaal zien. Daar heb je goede redenen voor: je wilt je partner niet belasten, die heeft het druk genoeg. Het gaat je ook niet zo makkelijk af om te praten. Je bent eigenlijk niet tevreden met je leven, maar bent bang om je partner te bezeren als je dat zegt. De stillen onder ons keren dan wat meer in zichzelf. De praters doen iets anders, die blijven maar prikken en poeren, gaan de confrontatie aan, vechten voor lief en relatie, steeds harder en feller. Voor hen is het makkelijker om boos te worden dan om te laten zien hoe miezerig en alleen ze zich voelen als hun partner hen voor lief lijkt te nemen.

De afstand verkleinen

Als je jezelf niet meer helemaal laat zien, ontstaat er afstand. En hoe groter de kloof, hoe moeilijker het wordt om die te overbruggen. Denk dan nog eens aan deze beloften, al ben je helemaal niet getrouwd, of heb je er je eigen draai aan gegeven. Je kent ze, net als ik vast al uit je hoofd, in een ouderwetse* of modernere variant. Gééf jezelf. Helemaal. Body and soul. Je lief is geen helderziende. Vertel waar je mee zit. Waar je bang voor bent. Wat je nodig hebt. Hoe eerder hoe beter! 

Lukt het niet? Laat het niet op zijn beloop. Bel me, kennismaken is gratis!  

* With this Ring I thee wed, with my body I thee worship, and with all my worldly goods I thee endow: In the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Ghost.