Als oude liefde roest
Morgen gaan we uit elkaar, jij en ik. Na lange, lange tijd samen, na ontelbare avonturen, na vele uren, dagen, maanden en jaren, weer en wind, is de koek op.
Het begon zo mooi. Ik was toe aan een nieuwe liefde, en daar stond je. Helemaal mijn type. Lang, donker, goed gebouwd. Elegant. Ik voelde me op mijn gemak bij je, wist meteen dat het goed zat. Ik wist dat je je woord zou houden, zou doen wat je beloofde. En zo geschiedde. Bij jou voelde ik me veilig. Nergens voelde ik me meer mezelf dan als ik met jou was. Je haalde het beste in mij naar boven. Daadkracht, tempo, doorzettingsvermogen. En leerde me op lange reizen geduld oefenen. Maakte oponthoud gemakkelijk voor me omdat je ons doel voor ogen hield. 
Ik voelde al een tijdje dat het einde naderde. Je liet me in de steek als ik er het minst op bedacht was. Wat voelde ik me miezerig, alleen, in het donker in de stromende regen, de laatste keer dat je dat deed. Naast de snelweg, alleen op een parkeerplaats. Toen wist ik dat het zo niet langer kon. Dat dit het moment was om de knoop door te hakken.
Ik twijfelde al een poosje of ik er nog in wilde investeren. Het had me al zoveel gekost. Slapeloze nachten had ik ervan. Doorgaan, stoppen, er professionele hulp bij halen? Ik geef niet zomaar op, jij ook niet, dus we gunden elkaar nog een échte poging. Het kostte een vermogen, maar we gingen ervoor en het leek goed te gaan. Tot een maand geleden. Ineens vloog je met veel geraas uit de bocht. Soms leek er even niets aan de hand, maar het liet zich niet meer wegpoetsen. Helemaal veilig voelde het daarna niet meer. Dinsdag liet je zien hoe bokkig en in wezen onbestuurbaar je werkelijk bent.
Morgen nemen we afscheid. Als ik heel eerlijk ben worden mijn gedachten al in beslag genomen door een ander. Jonger, sterker, groter. Niet zo elegant, maar hij ademt stabiliteit, en dat is waar ik nu, na deze heftige periode behoefte aan heb. Misschien hou ik mezelf voor de gek, dat kan. Maar ik verwacht er veel van, droom stiekem al van onze eerste stedentrip. Ik had het me moeten realiseren toen ik geen nieuwe wieldop meer voor je wilde kopen. Wat je geen aandacht geeft, gaat langzaam dood.
Ik zie op tegen het afscheid en ben blij dat ik het besluit genomen heb. Alles wat we samen hebben meegemaakt passeert nog een keer de revue, in gedachten. De uren in volstrekte harmonie, luisterend naar een muziekje. De goede gesprekken. De vakanties. De kindjes op de achterbank, op weg naar huis van een schoolkamp. Mijn opa, na een lang ziekbed naast me, op weg naar zijn eigen huis. De liefde, de ruzies, de gestolen vrijpartijtjes. Het krat met water, ballen, ruitenwisservloeistof en dekentjes achterin. Het geluksgevoel dat me doorstroomde de eerste tijd dat je bij me was: van míj. Hoe je vóór het eerste stoplicht al op toeren en temperatuur was. Alles, alles, alles.
Dank je wel dat je zo lang de mijne was. Ik hoop dat je mooie binnenkant nog een andere vrouw blij mag maken. Je bent voor eeuwig in mijn hart.
Liefs,
Hermine
Recente reacties