No guts, no glory
Ik zeg het vaak, als uitsmijter onder een blog, en in gesprek met cliënten: ‘Liefhebben is lef hebben, hè?’.
Lef komt van het Hebreeuwse woord ‘lêb’, dat ‘hart’ betekent. Wist ik niet. Vond ik wel heel passend, want liefde en hart hebben álles met elkaar te maken. Toch? Het gaat niet over of je zo goed samen asbakken kunt kleien.
Liefde
Liefde gaat over: elkaar toegenegen zijn, graag in elkaars gezelschap verkeren. Iets voor elkaar over hebben, voor elkaar klaar staan. Over elkaar steunen, in moeilijke tijden, en elkaar stimuleren om het beste uit jezelf te halen. Het gaat over warmte, over thuiskomen. Over je veilig en vertrouwd voelen bij elkaar. Over jezelf mogen zijn met al je makkes en gedoetjes. Over een sprongetje in je hart als je de ander weer ziet nadat’ie een week van huis was. Of kleiner: blij zijn als je de sleutel in het slot hoort. Al die dingen lukken niet, als je hart op slot zit.
Je hart op slot
Als je teleurgesteld bent in je relatie, en dat duurt al een poosje, dan gaat je hart een beetje dicht. Misschien heb je al geprobeerd om te praten over wat je dwars zit, maar liep dat op niks uit, of vervelender, op ruzie. Toch blijft het knagen, en bij de volgende keer dat je het aankaart, loopt het hoger op.
Of misschien voel je een gemis, waar je de vinger niet helemaal op kunt leggen, maar verwacht je niet dat jouw partner het in zich heeft om je in je verlangen tegemoet te komen. Dan zet je dat verlangen koud, en de deur van je hart gaat een beetje dicht.
Hoe langer je dit doet, hoe ongezelliger het wordt. Totdat de muziek eruit is, en de koek op.
Pijn hoort erbij
In een relatie heb je soms pijn. Je kunt je alleen voelen. Onbegrepen. Niet gewaardeerd. Tekortschietend. Klein, bang en hulpeloos. Onbelangrijk, ongewenst of afgewezen. Dat is niet leuk, maar wél normaal. We hebben allemaal gevoeligheden en als je daar per ongeluk tegenaan duwt, doet het zeer. De realiteit is: In een relatie bezeer je elkaar soms. Dat wil je niet, maar je ontkomt er niet aan dat het gebeurt.
‘Liefde doet pijn!’, zei Morrison* uit het Weeshuis van de hits, een radioprogramma van lang-lang geleden. Dat is niet waar. Liefde doet geen pijn, liefde is nou juist het enige wat géén pijn doet. Gebrek aan verbinding, dat doet pijn. Je afgewezen voelen, of alleen, dát doet pijn.
Als je pijn hebt, gaat je hart vaak een beetje dicht. Durf je jezelf niet meer te laten zien en ben je niet meer echt benieuwd naar de ander, om je te beschermen tegen nóg meer pijn. En als je hart een beetje dicht gaat, sta je minder open voor elkaar, ben je ongevoeliger voor signalen dat de ander je nodig heeft. En met een afgesloten hart lúkt het je niet eens, om de liefde die er nog wel is binnen te laten.
Lef
Liefhebben is lef hebben. Lef hebben om je hart te openen als je het dicht voelt gaan. Om de ander een kijkje in jouw hart te gunnen en te laten zien dat je pijn hebt, ook al voelt dat héél erg kwetsbaar. Het is ook: over je schaduw heenstappen en vragen stellen waarop het antwoord je misschien verdriet doet, in plaats van je kop in het te zand steken en gewoon verder te leven. Lef hebben is bereid zijn jezelf te laten raken door de ander. Lef hebben is ook het risico nemen dat je de ander pijn doet. Omdat je anders jezelf kwijtraakt.
Het is echt de moeite waard. In mijn spreekkamer zie ik hoe mooi het is, als harten weer open gaan, ook al voelt het loei-eng. Je bent gemaakt om lief te hebben! En als je een steuntje in de rug kunt gebruiken, mag je me bellen. Da’s niet zo eng, toch? Kennismaken is gratis.
*Morrison verzuchtte altijd dat liefde pijn deed, bij droevige liedjes. Hier kun je hem nog een keertje horen: https://www.youtube.com/watch?v=xoRn-IYxWYg
Recente reacties