Emotiewoorden

‘Ik vind het wel fijn dat je hier gewoon Kut! mag zeggen!’, zegt de vrouw. Ik had gevraagd hoe het was, om zo met mij te praten. ‘Het is toch ook kut!?’, zeg ik. ‘Dat je hier zit, dat het zo mis ging in je relatie?’. Ik zou niet weten welk woord daar beter bij past.

Vandaag heb ik stevig de schurft in. Vanmorgen werd ik wakker met een loopneus. Een echte. Shit! Vandaag werkafspraken, morgen vrije dag en een wandelafspraak, nog een dag keihard werken en dan naar Terschelling. Daar ben ik acht jaar niet geweest, vreselijk veel zin in.

Ik bel de Corona-afsprakenlijn. ‘Wegens grote drukte is de Corona afsprakenlijn momenteel niet bereikbaar, U kunt online een afspraak maken.’ Fuck!

Lang verhaal kort: ik kan me twee-en-half uur later melden bij de teststraat in Rotterdam. Right. Ok.

Ik kan mijn werkafspraken ook online doen. Maar ik weet uit ervaring dat het gros van mijn cliënten liever wacht tot ze mij weer live op de praktijk kunnen zien.

Dus als de uitslag lang op zich laat wachten, dan voel ik dat meteen in mijn portemonnee. Ik heb een gezond bedrijf hoor, maar leuk is anders. Hier druk ik me voorzichtig uit. Kan ik ook heus wel : )

Congruentie

Waarom nou dit stukje? Soms dekt ABN de lading van je gevoel gewoon niet. Soms ben je domweg te veel geraakt voor beschaafd Nederlands. Soms moet er een krachtterm uit. Omdat dat past bij hoe je je voelt. Congruentie, heet dat. Dat de uiting van het gevoel klopt, met hoe je je diep van binnen voelt.

Vandaag voel ik dit: frustratie en machteloosheid.

Kut Corona!

Ik wou zo graag dat alles weer normaal was. Dat ik meer mensen aan kon raken dan alleen mijn man en kind. Mijn beste vriendin, mijn demente schoonvader, mijn cliënten bij het binnenkomen en weggaan. Ik heb het afgelopen half jaar mensen begeleid zonder ze één keer aan te raken of live te zien. Ik heb iemand gecondoleerd op anderhalve meter, met een lintje ertussen. Ik voel me soms zo onthand.

Ik zou willen dat ik kon werken als ik een beetje sniffy was. Dat ik het weer fijn zou vinden op plekken waar veel mensen zijn, in plaats van te zeggen: ‘Ik houd graag iets meer afstand.’

Afstand houden! Ik! Zo dol op dichtbij. Op mensenwarmte.

Maar dat dus precies datgene wat het meeste troost biedt in tijden van stress: aanraking en nabijheid, dat dát nu mogelijk besmettelijk en gevaarlijk is. Dat we niet weten wanneer het weer veilig is om elkaar vast te houden. Dat maakt mij, en jou vast ook, een beetje onrustig en wiebelig soms. Omdat we er geen invloed op kunnen uitoefenen. Het enige wat we kunnen doen is heel verstandig: afstand houden. Het omgekeerde van wat de meeste mensen willen.

Free hugs

Als dit eenmaal over is, knuffel ik iedereen weer plat. Ik heb een behoorlijk voorraadje knuffels op de plank liggen, inmiddels.

Stay safe!