Appjes
Vanmorgen in de app met de buurvrouw:

Ik: Hangt in de brievenbus!

Buuf: Wow, zelfs postbezorging! Dank, erg blij met de printjes!

Ik: Manlief! Vindt me een aansteller dat ik het niet even zelf heb gedaan. De eerste Coronawrevel in dit huis is een feit 😛

Buuf: Oh, die hebben wij ook al gehad hoor 🙂

Wat ging eraan vooraf? De buurkindjes krijgen thuisonderwijs en de buurvrouw had printjes nodig, die ik haar gisteravond al had toegezegd. Vanmorgen belde ze aan, maar ik was opgestaan met keelpijn, en volle holtes. Ik deed de deur op een kier, en riep: ‘Ik heb keelpijn! Hoe zullen we het doen?’.

Buurvrouw mailde de PDF-jes, ik zou ze uitprinten en bij mij thuis in de voordeur in de brievenbus hangen.

Kan dat eigenlijk nog wel?
Ik googelde op overdracht contactoppervlakken, zoiets, en vond bij de Rijksoverheid een handige pagina.

Overdracht via papier is dus niet zo waarschijnlijk. Hoe dan ook, better safe than sorry, dus ik waste mijn handen, maakte de printjes en hing ze in de brievenbus voor de buurvrouw.

Manlief kwam thuis van een blokje om. Legde de printjes op tafel. Ik hing ze weer terug in de brievenbus, en zei: ‘Die zijn voor de buurvrouw.’ ‘Waarom gooi je ze dan niet gewoon even in de brievenbus??’, vroeg hij. ‘Nou, ik heb keelpijn, ben snotterig en heb al drie keer geniest, dat telt als milde klachten, dus ga ik de deur niet uit!’, zeg ik. Iets feller dan normaal. Dat hij dat nou zélf niet snapt!

‘Die tien meter…’, zegt hij. ‘Daar kom je toch niemand in tegen!?’.

‘Dat wéét je toch niet?!’, zeg ik.

Hij kijkt stuurs en nors, en ik voel aan alles dat hij me een zeikwijf vindt. En ik vind hem laks en onvoorzichtig. Thuis blijven is thuis blijven, ik had het naar tevredenheid geregeld met de buurvrouw, en tot hij thuiskwam was er geen enkel probleem.

Ik zeg: ‘…en je mag ook best even zeggen dat het rot voor mij is hè? Ik hoopte nog wat afspraken door te laten gaan, ik mag ook niet wandelen, dit is gewoon niet leuk, hè?’.

‘Rot voor je’, zegt hij nukkig. En hij loopt weg. ‘Ik zit gewoon even op een andere planeet, geloof ik’, zegt hij. ‘Ik kom zo wel weer terug.’ En hij gaat op de studeerkamer naar zijn zoveelste Skype-meeting.

Inwendig blijf ik pruttelen, en besluit voor mijn broodnodige beweging, en om een beetje te ontstressen, eerst maar eens flink te gaan poetsen.

Goedmaken
Als ik een half uurtje sta te poetsen op de zolder, komt hij naar boven. ‘Ik ga zo nog koffie maken,’ zegt hij. ‘Wil je ook?’ Ah, peace-offering. ‘Ja lekker!’, zeg ik. ‘Ons nageslacht zou de zolder toch schoonmaken?’, vraagt hij. ‘Ja, maar deze kans laat ik me niet ontglippen, ‘ zeg ik. ‘..als ik dan toch thuis moet zitten, zal het schoon worden ook! Dan raak ik gelijk wat van mijn frustratie kwijt.’

Manlief maakt het ketelhok open. ‘Mooi keteltje hebben we toch!’, zegt hij. ‘Nou, hij doet het goed,’ zeg ik, ‘lekker warm water ook!’.

Afijn, ritueel dansje van onbetekenende zinnetjes. Ik loop achter hem aan, naar beneden, waar hij koffie zet. Ik zeg: ‘Ik ga er maar een blog over schrijven, over Corona-wrevel.’ Hij moet lachen. ‘Mooi woord,’ zegt hij, ‘Corona-wrevel.’ Ik zeg: ‘Het is exemplarisch voor hoe het in veel gezinnen zal gaan! Jij bent bang dat ik met iedere snottebel helemaal los ga, in alle staten van paniek. En ik ben bang dat jij het niet serieus genoeg neemt, dat je niet voorzichtig genoeg bent.’

Over aanjagers en terugtrekkers
In elke relatie heb je een aanjager, iemand die steeds áán gaat, dingen doet, of actief laat, contact zoekt. Iemand die kritisch is, en snel boos wordt als het tegen zit. En je hebt een terugtrekker, iemand die wat afwachtender is, relativeert, afweegt, ‘uit’ lijkt te staan. Iemand die de deur dicht doet, en zich afsluit, als het moeilijk wordt.

En hoe meer de één ‘aan’ gaat, hoe meer de ander ‘uit’ gaat. En omdat je dan het gevoel hebt dat je elkaar helemaal niet bereikt, schiet je in je stress-reactie. Ik ga in standje ‘Dingen Doen, De Wereld Redden’ en manlief in standje: ‘Neutraal, Níks Aan De Hand’. Dat is niet ons gewone doen, dat is onze coping, als er druk op de ketel staat.

Mijn paniekerigheid overspoelt hem, en dan krijgt hij het gevoel dat hij niks meer goed kan doen, want ik zal altijd wel ergens iets zien wat hij nalaat. En zijn afstandelijkheid geeft mij het gevoel dat ik óveral op moet letten en het uiteindelijk helemaal alleen moet doen. Voor allebei niet fijn.

Waarom nou dit stukkie? Zo gaat het er bij veel van jullie aan toe, thuis, dus dit is wat je kunt verwachten, de komende tijd: Druk op de ketel. Vlam in de pan.

Stressreactie
Realiseer je dat je uit je gewone doen bent, en dat iedereen er op zijn manier het allerbeste van probeert te maken. De één door kalm en redelijk te blijven, de ander door óveral voor te zorgen. En als dat doorslaat, komt het eerste over als ‘onverschilligheid’ en het tweede als ‘dwingende paniek’. En het is niet leuk om bij iemand in de buurt te zijn die onverschillig is, of in alle staten van paniek. Probeer het te zien voor wat het is: niet je gewone doen, maar je stressreactie.

Zorg dus goed voor elkaar, en als dat even niet lukt, zorg dan goed voor jezelf. Zorg dat je kunt ontladen, kalmeren en zoek troost (zie ook in dit blog hoe je dat doet). Probeer zacht te blijven, we zitten nog een poosje met elkaar opgescheept in een rare situatie. Laten we er een blessing in disguise van maken door ons met onze geliefden te verbinden op nieuwe en mooie manieren!

Blijf gezond & Let Love Rule!